Nr 3.

-Andreas, idioto! Może byś odebrał!- krzyczałam do telefonu, z którego po raz kolejny odezwała się automatyczna sekretarka.-Nie, nie chce zostawic wiadomości po sygnale!- wcisnęłam czerwoną słuchawkę i rzuciłam komórkę do torby.

Łaziłam po tym durnym Lillehammer już dobre pół godziny, próbując znaleźć hotel, w którym mieszkali skoczkowie. Moje ciało powoli zamarzało, a ja niegdzie nie widziałam wyżej wymienionego budynku. Kochałam zimę, ale wolałam oglądac ją przez okno, siedząc na parapecie z ciepłą herbatą. Obcowanie z zimą nie byłoby złe gdyby nie fakt, że nie przygotowałam się na błądzenie po norweskim mieście po godzinie 20. Norwegia + wieczór = ZIMNO. Wiem, jestem odkrywcza. Ale co ja tu wgl robię  Mam 18 lat, powinnam siedzieć nad lekcjami(raczej nad twitterem). Otóż moi rodzice dawno temu stwierdzili, że jestem genialnym dzieckiem i pójdę do szkoły rok wcześniej. Tym samym zabrali mi dzieciństwo. Gdyby nie oni, siedziałabym teraz w ciepłym domku. A tak? Matura dawno zdana. Na studia nie poszłam, bo stwierdziłam, że w końcu odbiorę sobie ten stracony rok beztroski. Będę studiować z rówieśnikami. Taki był mój plan. I nie jest tak, że siedzę bezczynnie i czekam na przelew od rodziców. Kuzynka po raz pierwszy się na coś przydała i z pomocą Grzesia załatwiła mi robotę. Byłam przedstawicielem Mannera. Miałam pilnować czy podczas konkursów są wypełniane wszystkie punkty umowy waflkowej potęgi z FISem. Przyjemna robota i zapas wafelków. Nie mogę narzekać. Będę na każdym konkursie, zwiedzę świat. A propos zwiedzania świata. Chyba na serio się zgubiłam. Ile tu śniegu. Mokro mi…. Zimno mi… Chce do domu!

-Zabije go!- powiedziałam do siebie.

-Kogo i za co?- usłyszałam dobrze mi znany głos.

-Andreas. Masz 3 sekundy…-odwróciłam się do niego- trzy!- krzyknęłam i pchnęłam chłopaka w śnieg. To znaczy miał paść w śnieg. Ale nawet nie drgnął. Stał niewzruszony i śmiał się z mojej niemocy.

-Jakaś ty głupiutka…-powiedział spokojnie-ale jak tak lubisz śnieg…

Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo już leżałam w zaspie.

-Zemszczę się!- syknęłam złośliwie i wygrzebałam się ze śniegu.

-Ty lepiej nie próbuj, bo znowu ci nie wyjdzie.-ken był w wyśmienitym humorze.-Nie przywitasz się?

-Nie. Jakbyś nie zauważył, jestem na ciebie zła.

-Oj no weź….

-Mam śnieg tam gdzie nie powinno go być. Jest mi zimno i jestem głodna. Dlatego z łaski swojej zaprowadź mnie do tego przeklętego hotelu. Chcę odebrać akredytację i wrócić do mojego ciepłego łóżka.-powiedziałam z wielką złością.

-Popatrz na lewo.-wskazał mi kierunek.

-A co? Może wyczarowałeś tam hot…-nie dokończyłam, bo moim oczom ukazał się hotel, którego z takim trudem szukałam. Zaczęłam się śmiać z własnego geniuszu.

-Chodź, bo tu zamarzniesz.-Niemiec pociągnął mnie za sobą.

-Tam masz to biuro z akredytacjami. Odbierz swoją, a ja zaraz wrócę.

-Ok.

Weszłam do pomieszczenia, w którym siedziała niekoniecznie miła pani. Odebrałam to po co przyszłam i wróciłam do holu. Rozejrzałam się dokoła. Było tu bardzo przytulnie. Idealne miejsce dla zakochanych…-An! O czym ty myślisz. Ty kochasz tylko mannery.- Zauważyłam, że przy windzie wisiała kartka oznajmiająca chwilową awarię. Biedni skoczkowie. Będą wszystko wnosić sami. Uśmiechnęłam się jednak, gdyż przed oczami stanął mi Andreas siłujący się ze swoją walizką.

-Ja nie będę tego tachać na drugie piętro!- z dziwnych rozmyślań wyrwał mnie głos Macka Kota- Jestem skoczkiem! Nie mam siły Pudziana!- użalał się nad sobą Zakopiańczyk.

-Nie maż się, tylko bierz te toboły i marsz na górę.-rozkazał trener Kruczek.

-Nooo! Maciek! Jak cię się uda, to Piotrek ci flaszkę postawi. Co nie, Pieter?.-motywował kolegę z drużyny Krzysiek Miętus.

-No a jak!-Żyła jak zwykle pomocny :D

Przyglądałam się tej komicznej scence i po cichu się śmiałam.

-An! Może pomożesz koledze?-chyba tylko Kubacki zauważył moją obecnośc.

-Ja!? Nie! To znaczy… ja wierzę, że Maciej sobie poradzi. Jest taki silny.

-No pewnie, że jestem!- w chłopaka wstąpiły nowe siły. Chwycił walizki i ruszył na wojne ze schodami.

-Popisuje się!-zgodnie stwierdziło całe PST.

Uśmiechnęłam się tylko. Na tych samych schodach, na których zniknął przed chwilą Polak, pojawił się Niemiec.

-Właśnie minąłem Kota. Czy on się redbulla opił?-powiedział rozbawiony Wellinger. –Masz, załóż, bo mi zamarzniesz.-wręczył mi o kilka rozmiarów za duży sweter.

-Dziękuje-naciągnęłam na siebie wełniany sweter, w którym się lekko utopiłam-Ale nie myśl, że ci wybaczyłam. Pamiętaj: nie znasz dnia, ani godziny.-starałam się być poważna, ale nadal przed oczami miałam młodszego Kota.

-Tak, tak, krasnoludku-objął mnie ramieniem- To co? Gorąca czekolada na rozgrzanie?.-zaproponował z radością w głosie.

-Oj z chęcią, ale musze już wracać…-odrzekłam lekko zasmucona.

-Nie lubie tego-skrzywił się-Odprowadziłbym cię, ale trener powiedział, że nie ma żadnego wychodzenia po 21.

-Spoko. Dam rade!

-Tylko się nie zgub!-wrednie się uśmiechnął.

-Hahaha…. Nie śmieszne-rzuciłam przechodząc przez ruchome drzwi.

Na dworze nadal było zimno.-No tak. A ja głupia spodziewałam się Jamajki. Naciągnęłam czapkę na głowę i wciągnęłam do płuc skandynawskie powietrze. Miałam już ruszać do mojego noclegu, kiedy podjechał jakiś bus. O tej porze? To musieli być jacyś skoczkowie. Przyjrzałam się lepiej pojazdowi, który właśnie szukał miejsca na parkingu. Pewnie stałabym jak głupia i gapiła się dalej, ale coś uderzyło mnie w głowę.

-Hilde, głupku!- usłyszałam wkurzonego Stjernena- Idź teraz po to.

No tak. To musieli być Norwegowie.

-To nie moje gacie! Sam sobie idź!- długowłosy skoczek był bardzo rozbawiony.

Ale jakie gacie? O boże! Dostałam majtami Andreasa po głowie?

-Fuuuuuuuuuuj!-obrzydzenie przeszyło całe moje ciało- Hilde! Możesz się zacząć bac! A gacie spale.

-Ale! To są moje gacie!- jęknął wyższy Norweg.

-Shit happens all the time, S.!

-Ej! Słyszeliście kiedyś o ciszy nocnej!?-Z okna wychylił się Stoch.

Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Było już po 22. Bus, który obserwowałam jakiś czas temu, rozpakował się.. Nikogo już nie było. A raczej tak mi się tak wydawało. Zza auta wyłoniła się smukła postac.

-Musimy pogadac-zwróciła, a właściwie zwrócił się do mnie.

-Ku**a, Prevc… 

Trójeczka. Sorka, że taka krótka!  Pisało mi się ją o dziwo bardzo szybko i przyjemnie. Po raz pierwszy jestem w miarę zadowolona z rozdziału. A co Wy uważacie?