Prolog?

No i jest! Ja nie wiem co mnie wzięło! Siadłam i napisałam. Z góry przepraszam za wszystkie błędy w pisowni. Nigdy nie prowadziłam bloga i nie pisałam opowiadania, ale mam nadzieje, że nie jest aż tak źle. Wygląd bloga dopiero ogarnę, bo założyłam go przed chwilą ;) Od razu mówie, że to nie bedzie opowiadanie o GSie! On mi tu tylko jako "ideał" posłużył. :p 

3, 2, 1... akcja!

-Idziesz! Powoli, do przodu, krok za krokiem. Byle nie wywinąc orła gdzieś między sypaniem tych durnych kwiatków, a pilnowaniem by sztuczny uśmiech nie zszedł z twarzy.-Już prawie połowa... Gapią się! Oni się na mnie gapią! Dlaczego oni się na mnie gapią!? O nie! Nie....-No i leże...-Wiedziałam, że to się nie uda! Idealna dziewczyna: wysoka, szczupła blondynka, zawsze uśmiechnięta, młoda i pełna energii studentka prawa. Ulubienica rodziny. I jej idealny narzeczony: skoczek, artysta, fotograf, poliglota... Idealni ludzie i ich idealny ślub. Ja tu nie pasuje. Gdyby nie naciski mojej kochanej rodzinki, nigdy nie zgodziłabym się na udział w tej szopce jaką był ślub mojej kuzynki i jej cudownego Grzesia. Tak. Już za chwile Gregor Schlierenzauer miał się stac naszą (moją!) rodziną. Za jakie grzechy!? Ja się pytam! Za jakie!? Oczywiście pan idealny zaprosił wszystkich "kolegów" po fachu-zapewne po to, by pokazac im jaki to on jest zajebisty.-I tak. Teraz cała "skokowa śmietanka" była świadkiem mojej kompromitacji.-Było uciec przez to okno w kiblu!-Dobra. Dośc tych przemyśleń. Chyba na mnie czekają. Wypadałoby się podnieśc.-Ok. Stoję!-Uśmiech, kwiatek, uśmiech, kwiatek...