1...

-No chyba sobie żartujesz!- z oburzeniem  powiedziałam do ciotki.-Ja tu nie usiądę! –wskazałam na miejsce, w którym leżała karteczka z moim nazwiskiem.

-Oj przestań! Ile ty masz lat? Siedem czy siedemnaście?- odpowiedziała bez jakichkolwiek emocji.

-Prawie osiemnaście!- wtrąciłam.

-Będziesz miała miłe towarzystwo.

-Miłe!? Niemcy mają być mili!? Miałam siedzieć z Polakami!- popatrzyłam na przesadnie przystrojony stół-I kto to wgl jest Wellinger!?

Ciotka nie raczyła mi jednak odpowiedzieć i szybko zniknęła w tłumie wchodzących właśnie gości. 

-No super…-powiedziałam do siebie i bezwładnie opadłam na krzesło. Byłam wkurzona bardziej niż Grzesiu, kiedy dostał limit na instagramie-a uwierzcie, że to była tragedia. Siedziałam tam już jakieś 15 minut. Większość gości zajęła już swoje miejsca i słychać było ciche pogaduszki. W końcu pojawili się towarzysze mojej niedoli. Większośc z nich jako tako znałam. Była tylko jedna osoba, której na oczy nie widziałam.

-Co tu robi ken?- wypaliłam bez jakiegokolwiek zastanowienia.-Chłopak naprawdę wyglądał jak zdjęty z półki sklepu z zabawkami. Chłopak uśmiechnął się ciepło

-Andreas- wyciągnął do mnie rękę.

-Anastasia- niepewnie podałam mu dłoń.

Przywitałam się pośpiesznie z resztą „szprechaczy”, po czym ponownie wbiłam się w krzesło.

Po pierwszym tańcu młodej pary i jakichś dwóch drętwych godzinach, zabawa zaczęła się rozkręcać. Norwegowie lekko już wstawieni zaczęli dzikie pląsy z połową dziewczyn na sali (na serio!). Polacy bawili się we własnym gronie. Japończycy to ja nie wiem co odstawiali… Rosjanie, którzy byli już na wykończeniu (po 2 godzinach!) oblegali jakiś stół w kącie. Austriaków to ja może dwa, trzy razy gdzieś przelotnie widziałam. Ten mały z Bułgarii obracał gdzieś swoją lubą. A ja? Ja wykończona słuchaniem diabelskiego języka, udałam się do baru. Plusem tego, że nie byłam ulubienicą rodziny było to, że nikogo nie obchodziło co robie. Nie byłam im potrzebna, musiałam sama się pilnować. Siedziałam na wysokim stołku i popijając kolorowego drinka, co jakiś czas spoglądałam na parkiet, na którym jakiś czas temu pojawił się Prevc. Od dawna intrygowała mnie postać młodego Słoweńca. Nigdy z nim nie rozmawiałam, chyba nawet nie wiedział o moim istnieniu, ale to mi nie przeszkadzało. Lubiłam się zastanawiać co kryje w sobie ten skoczek.  Jakiś czas już tak siedziałam-Peter chyba zorientował się, że go śledzę, bo raz czy dwa napotkałam jego wzrok. W końcu z letargu wyrwał mnie Piotrek Żyła, który stwierdził, że nie będę tu tak samotnie siedzieć i pociągnął mnie za sobą na parkiet. Jak zatańczyłam z jednym Polakiem, tak musiałam już zatańczyć z całym PST. Nie powiem, było to zabawne doświadczenie. Gdzieś pomiędzy zaliczyłam nawet norweskiego wężyka! Nie sądziłam, ze na tym tak beznadziejnie zapowiadającym się weselu, uda mi się zabawić. Kiedy udało mi się wyrwać z parkietu, szybko znalazłam swój stolik, padłam nieżywa na krzesło i dorwałam dzbanek z wodą, który opróżniłam w 5 minut. Zauważyłam, że ken siedzi tak jak go zostawiłam. Czyżby odparł wszystkie starania napalonych dziewczyn? Smutne. Już miałam zagadać do biedaka, gdy niejaki kolega kena-Geiger złożył mi propozycje (jego zdaniem)  nie do odrzucenia i tak ponownie znalazłam się na parkiecie. Oczywiście jak już się tam znalazłam, to szybko nie wróciłam na miejsce. Maciek Kot stwierdził, że on będzie tańczył tylko ze mną, bo ja jedna nie chce go wykorzystać. Jednak po jakimś czasie poddał się i udał z kolegami do baru. Po raz pierwszy zostałam sama. Gdy tylko usłyszałam, że DJ zapuszcza jakiegoś wolnego smęta, postanowiłam się zmyć. Odwróciłam się w strone wyjścia i wpadłam na kogoś. Zdenerwowana podniosłam wzrok by spiorunować tego kogoś spojrzeniem. Tym kimś był… Prevc! Serce mi na chwile stanęło, stałam i gapiłam się jak głupia…On też się gapił. Może nie był on piękny, ale oczy… Te cholerne oczy! Najgorsze, że nigdzie się nie wybierał, a ta durna piosenka potęgowała moje skrępowanie. Myślałam, że zaraz wywierci mi dziurę tymi swoimi paczadłami. Na szczęście DJ postanowił się nade mną zlitować i z głośników popłynęła bardzo dobrze mi znana melodia.

-JESTEŚ SZALONA!!!- zaśpiewało pół sali, a ja poczułam jak ktoś ciągnie mnie za rękę.

-Nie ma za co-usłyszałam i moim oczom ukazał się Andreas z bananem na twarzy. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu ken potrafił tańczyć! Niedługo jednak zabawił na parkiecie. Mnie dorwał jeszcze jakiś bliżej nieznany mi Japończyk i mój nowy „krewny” po czym stwierdziłam, że pora się zmywac.

 Udałam się do wyjścia i po chwilowych trudnościach znalazłam mój hotelowy pokój. Wparowałam do środka i i co ja tam zastałam! Vladi się porządnie zabawił, bo razem ze swoją laską wylądowali w moim pokoju, w moim łóżku! Niezłe mieli miny gdy ich oświeciłam!  

-Nie przeszkadzajcie sobie-powiedziałam rozbawiona-Ja tylkoz wc skorzystam i już mnie nie ma!- przebrałam się w moje ulubione dresy, które służyły mi za pidżamę i wyruszyłam na poszukiwania kogoś kto by mnie przygarnął. Pa jakimś czasie spotkałam Hilde, który stwierdził, że mi pomoże, bo mam super koszulkę, ale po chwili jego czika przypomniała mu, że też tu jest. Musiałam szukać dalej… W końcu zmęczona i zrezygnowana usadowiłam się na fotelach w korytarzu i chociaż nie było za wygodnie, bardzo szybko usnęłam. O dziwo spało mi się bardzo dobrze jak na te warunki. Gdy się obudziłam spostrzegłam, że nie jestem już tam gdzie zasnęłam…  

No i jest pierwszy! Dziwny, poplątany i nudny, ale jest. Obiecuje, że z rozdziału na rozdział bede się poprawiac ;)  Nie sądziłam, że pisanie może być takie trudne! Od dziś nie krytykuje żadnego pisarza.